Pójdę z Tobą nawet Ścieżką Umarłych i wszędzie, gdzie poprowadzisz.

 Ile niewypowiedzianych słów przepadło na zawsze. A może ważniejsze były od tych wszystkich wypowiedzianych.

 Zbyt długie rozmyślanie nad czymś może nam wszystko zepsuć.

 Pozostaje z pustym kieliszkiem i czymś trudniejszym do napełnienia w środku. Czuje się już tylko nawozem pod roślinę, jaka często przekwita na grobie zwiędłej miłości. To rzadka roślina, a nazywa się szczęście.

 Prawa natury gwarantują, że kiedy jedne drzwi się zamykają, otwierają się inne.

 Zrzucał przed nią kolejne maski i stawał się coraz bardziej odsłonięty, a przez to narażony na chłód i kanciastość świata. Trzeba go więc było bronić, ochraniać, ogrzewać słowami i własnym oddechem...

 Szczęśliwym nie jest ten, kto ma wszystko. Szczęśliwym jest ten, kto potrafi docenić to, co ma.

 Ludzie już niczego nie oczekują, bo są zawalenia wszystkim sto razy za bardzo: sto razy za dużo informacji, sto razy za dużo obrazków, sto razy za dużo kolorów.

 Najtrudniej udowodnić to, czego nie było.

 Moja cykliczność jawy i snu nie ma nic wspólnego z dobą.

 Jestem echem tego, co było kiedyś.