Jakże byłoby miło móc edytować historię własnego życia.

 Jak możesz nie wiedzieć gdzie jest serce? Tyle ich przecież złamałaś...

 Spróbowałam sobie odpowiedzieć, czy te sesje rzeczywiście cokolwiek mi pomogły. Roiło się we mnie
od pytań, na które nie było odpowiedzi.
Chciałam z kimś pogadać.Ale nikogo takiego nie miałam. Jedną z najważniejszych reguł tego ośrodka był zakaz nawiązywania przyjaźni. A jak człowiek chciał porozmawiać o swoich problemach, to mu od razu aplikowali dodatkową sesję. Zdałam sobie sprawę,
że w czasie całego pobytu tutaj nie miałam okazji
tak naprawdę z kimś pogadać.

 Prawdą jest: kochamy życie nie dlatego, że do życia, lecz do kochania przywykliśmy.

 Jest tak, jak powiedział: wierzymy w to, co chcemy, gdy zachodzi taka potrzeba.

 Aby zapalać innych, samemu trzeba płonąć.

 Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.

 Wszyscy ciągle znikają. Niektóre rzeczy nagle przestają istnieć, jakby zostały odcięte. Inne powoli rozpływają się jak mgła. I zostaje tylko pustynia.

 
Wielka miłość zawsze kończy się tragicznie.

 Nie ma ucieczki od wstydu, jak tylko w inny wstyd.

 Zbyt wielu ludzi gra i udaje w życiu, nosi maski i zatraca się w tym.