Jak w bajce mam wyjść za królewicza, pech polega na tym, że pokochałam żebraka.
Jeśli stoisz w labiryncie, gdzie nic nie widać, potrzebna ci dłoń której możesz zaufać.
Trzeba się podnieść i iść. Zawsze trzeba iść.
Jak się nie ma gdzie iść,
tym bardziej.
Samotność jest przeznaczeniem wszystkich wybitnych duchów: od czasu do czasu boleją nad nią, zawsze jednak ją wybiorą, jako mniejsze zło.
Jeśli zawiedzie wszystko inne, zawsze można zasłużyć na nieśmiertelną pamięć, popełniając spektakularne głupstwo.
Sądzę, że przemowy zabijają miłość.
Czy jest ktoś, kto się nie kurczy, kiedy wspomina własną przeszłość?
Pamięć to funkcja emocji.
Bez bólu nie ma zdobyczy.
Kokieteria to niezobowiązująca obietnica spółkowania.
