Rzeczywistość jest przereklamowana.

 Człowiek zniesie tylko pewną liczbę rozstań i wyleje tylko pewną ilość łez. Nie może stracić wszystkiego.

 Zadaj sobie trzy pytania, Tatiano, i dowiesz się, kim jesteś. Spytaj siebie, w co wierzysz. Spytaj siebie, czy masz nadzieję. I najważniejsze: spytaj siebie, kogo kochasz? [...] Już wiem, kim jestem, pomyślała, biorąc go za rękę. Mam na imię Tatiana. Wierzę w Aleksandra. To on jest moją nadzieją. I kocham go nad życie.

 W nocy tworzymy sobie koszmary, tracimy rozsądek (...)

 To, co mi się przydarzyło,
jest częścią tego, kim jestem.

 Wiesz, że ktoś ci jest przeznaczony, kiedy to, co zachowuje dla siebie, jest ważniejsze od wypowiedzianych słów.

 Słowami świadczyć miłość to nie miłość.

 Wierzę, że tam w górze jest coś, co czuwa nad nami. Niestety, jest to rząd.

 Słowa obcych ludzi ranią wystarczająco mocno, ale słowa tych, którym ufamy, są najgorsze.

 Życie jest grą, w której wszyscy oszukują. Każdy każdego obserwuje.

 Bo nic tak nie myli jak zmysły.