Myślenie. Myślenie i samotność, bo nieważne, z kim spędzasz czas, ...

 Budzę się i zasypiam z nowym pomysłem samobójstwa.

 Kochać to niszczyć, a być kochanym, to zostać zniszczonym.

 Dlaczego zawsze nie może być tak jak teraz? Tylko my. I nic, co mogłoby zburzyć ten spokój.

 Nie da się zmienić przeszłości.
Można jedynie wyciągnąć z
niej naukę.

 Nie myl przeznaczenia z przypadkiem.

 Żyjemy tak jak śnimy – samotnie.

 Przez chwilę wierzyłem, że istnieją idee ważniejsze niż samo tylko życie, bo idee pozostają, gdy nas już nie ma. Potem mi przeszło.

 Od tamtej pory przekonałem się wielokrotnie, że rozpacz i przerażenie są zaraźliwe.

 Są jakieś granice bólu, który można wytrzymać.

 Istnieją cierpienia,
których kielich trzeba wypić do dna.