Nie jesteśmy dziećmi [...] Nie wierzymy w bajki. A gdyby nawet, to kim byśmy byli? Przecież nie księciem i śpiącą królewną. Ja swoim ofiarom odcinam głowy nożem, a Anna rozrywa im ciała i łamie kości jak suche gałązki. Bylibyśmy smokiem i złą czarownicą. To jasne.
Dobrze czuć gniew.
Lepiej niż być na skraju łez.
Ludzie nie chcą wyjawiać uczuć, może się boja, może nie wierzą sami sobie.
Ten kto posiada wszechwładny entuzjazm, który idzie w parze z talentem, nigdy nie będzie patrzył w sposób powierzchowny.
Człowiek nie wie, na ile go stać, dopóki nie spróbuje.
Tak, kocham cię. Bardziej niż wczoraj i mniej niż jutro.
Czasem depresja mnie zżera i trudno mi uwierzyć, że cały świat nie zatrzymuje się, by cierpieć razem ze mną.
Nie mogłam się poruszyć po tym,
jak Rafe mnie zostawił.(...)
Byłam przylepiona jak guma do żucia do podeszwy czyjegoś buta, uczepiona kogoś, kto mnie nie chciał, kto deptał po mnie, a mimo to nie mogłam się odlepić.
Rodzina jest nadzieją przyszłości.
Artysta to świadomość, która stara się zaistnieć.
Niektórym do szczęścia brakuje naprawdę jedynie szczęścia.
Bo przeklinał naprawdę pięknie, jak wkurwiony Szekspir.
