Pokręcenie stanowiło normalny stan większości ludzkich umysłów. Smutne, ale prawdziwe.

 Miłość jest jak pętla. Początkowo luźna. Później zaś im dalej on odchodzi, tym mocniej zaciskający się wokół szyi powróz czuje ona.

 Stłuczonego jajka nie da się posklejać.

 Ludzie, którzy są pewni swojej siły, nie muszą się przechwalać.

 Nigdy się nie zabiję, bo Cię kocham.

 Nie dostaje się mądrości w darze, trzeba ją odkryć samemu po wędrówce, jakiej nikt nie może podjąć za nas ani jej nam oszczędzić, bo ona jest spojrzeniem na świat.

 Nie ma po co mówić komuś, kto i tak nie słucha.

 Niektóre drogi trzeba pokonywać samotnie.

 Dla umysłu ludzkiego nie ma nic bardziej bolesnego jak ten stan głuchego zastoju i bezsilnej pewności, który następuje po krytycznym momencie napięcia uczuć spowodowanego przez szereg szybko po sobie następujących wypadków i który odbiera duszy zarówno nadzieję, jak i obawę.

 Ja tam wolę być nieszczęśliwy, niż pozostawać w stanie tej fałszywej, kłamliwej szczęśliwości, w jakiej się tu żyje.

 Ale człowieka trudno zmienić, prawda?