Widziałem najlepsze umysły mego pokolenia zniszczone szaleństwem, głodne histeryczne nagie.

 Człowiek zna to, z czym się rozstaje, ale nie ma pojęcia, co takiego zastanie zamiast tego.

 Nie, nie ma żadnej nadziei. Naprawi mnie tylko mogiła.

 Cóż tu dużo mówić, jesteśmy ludźmi porywczymi. Żremy się ostro i pieprzymy się ostro.

 Starałem się o niej nie myśleć i przez to samo myślałem o niej stale.

 To siebie nigdy nie spotkałam, siebie, której twarz wykleja wnętrze mojego umysłu.

 Nie musisz tak żyć, jeśli nie chcesz.

 ...byłem nikim, nieboszczykiem spacerującym pośród żywych, przebranym za jednego z nich.

 Zakochiwałam się w nim tak, jakbym zapadała w sen: najpierw powoli,
a potem nagle i całkowicie.

 Czasami szczęście składa się z drobiazgów, rzeczy maleńkich, niemal nieistotnych.

 Sentymentalizm zawsze jest pierwszą oznaką oporu wobec postępu.