Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych nigdy ich nie osiągnie.

 Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień, ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia.

 Ból innych nieraz gorzej boli niż własny.

 Tak jak my. My też jesteśmy fikcją.

 Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy - jest smutek człowieczy.

 Ból jest ogromny, ale potrzebuję go, bo ratuje mnie przez utratą zmysłów.

 Kto z miłości jeszcze nie umarł, nie potrafi żyć.

 Wąskie horyzonty, brak wyobraźni, nietolerancja.
Oderwane od rzeczywistości tezy,
pusta terminologia, uzurpowane ideały,
sztywne systemy.
Właśnie takich rzeczy się naprawdę boję.
Boję się i nienawidzę z całego serca.

 "Nie rań mnie więcej proszę Cię.
Te dni są tak bolesne, zabijają mnie.
Gdy nastaje noc, chodzę i szukam Cię.
Tak bardzo chciałabym, abyś przyszedł i usiadł obok mnie.
Móc spojrzeć w Twoje oczy.
Móc poczuć Twoje usta.
Ale bez nich ta noc, jest taka pusta."

 Carpe diem. Chwytajcie dzień, chłopcy. Uczyńcie swe życie wyjątkowym.

 Niestety obietnice tak samo
łatwo się łamie, jak składa.