"Podobnie jak w stanie embrionalnym nie ulegając wpływom byłem posłuszny jedynie samemu sobie i przeglądając się w wodach płodowych nabierałem szacunku do siebie, tak teraz wsłuchiwałem się krytycznie w pierwsze spontaniczne wypowiedzi rodziców pod żarówkami. Miałem wyczulone ucho. Choć można było nazwać je małym, odstającym, zalepionym od biedy ślicznym, zachowywało jednak każde z tych tak dotąd dla mnie ważnych , bo stanowiących pierwsze wrażenia zdań. Więcej jeszcze: wszystko, co pochwyciłem owym uchem, oceniałem natychmiast maleńkim mózgiem i po rozważeniu tego, co usłyszałem, postanowiłem to i owo przyjąć - tamto zdecydowanie odrzucić.
Nawet najczarniejsza noc kiedyś się kończy, trzeba tylko doczekać świtu.
Miałem u stóp cały świat. A ponieważ byłem sobą, wszystko to spieprzyłem.
Modlitwa za dzikich w sercu, trzymanych w klatce.
Gdzie nie brak chęci, tam sposób zawsze się znajdzie.
Jego słowa to moja zguba, przywodząca mnie nad skraj przepaści.
Bądźcie szaleni, ale zachowujcie się jak normalni ludzie.
Powiedz mu, że dobrze robi ze złych powodów, a przez to myli się od początku do końca.
W książce wszystko poszłoby pewnie zgodnie z planem... ale w życiu, cholera, zawsze panował potworny bałagan.
Nie da się zjeść ciastka nie tracąc go.
