Ten chłopiec, przyjacielu, przyszedł znikąd i wypełnił wszystkie moje myśli.

 Wilk z siebie sierść wymiecie, obyczaju swego używa przecie.

 Pająk uwiązł w swej sieci. Najpierw tka delikatną, gęsta pajęczynę, a potem robi błędny krok i łapie się we własne sidła.

 Na jednego świętego musi przypadać jeden zły.

 Wolę być samotnym wilkiem, niż płaszczącym się psem.

 Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.

 Nie ma nic bardziej kłamliwego, niż nasza pamięć.

 Problem jest, jak chcesz, żeby był.

 Nie pytaj o konsekwencje, gdy chcesz coś zrobić, bo nigdy tego nie dostaniesz.

 Od tego są zderzaki, żeby się zderzać.

 Wielka kłótnia, godzenie się we łzach i decyzja, by już nigdy więcej się nie rozstawać.