Najpierw muszę zaufać sam sobie. Potem pomyślę o czymś więcej.

 Natura tak skonstruowała człowieka, że nic mu się bardziej nie podoba niż to, co traci. Niczego bardziej nie pragnie od tego, co mu się odbiera.

 Umierający starzec jest jak płonąca biblioteka.

 Cóż komu z tego, że zjadł wszystkie rozumy, jeżeli nie ma własnego?

 Ludzie
którzy mnie otaczają
są mi obcy
ludzie
którzy do mnie mówią
są niemi
ludzie
którzy mnie dotykają
nie są ludźmi
rozgrywa się dramat
mojej obecności
w tłumie

 Ja tam nie walczę. Siedzę, gdzie mi każą, ale chociaż żyję.

 Sumienie to ten cichy, łagodny głos, którego nikt nie słucha

 Coś mnie gryzło, możliwe, że sumienie.

 A wojna pochłaniała zasoby. Wojna zabierała najlepszych ludzi. Wojna była wyniszczająca.

 Lecz oczy są ślepe. Szukać należy sercem.

 Wdzięczność ma najkrótszą pamięć , ze wszystkich ludzkich uczuć