Drogocenne szable daje się bohaterom, a noże cnotliwym niewiastom.

 Zawsze jest dobry czas, by powiedzieć prawdę.

 Prawdziwa sztuka rodzi się w cierpieniu.

 Wszystkiego, czego nie znasz, pragniesz z odrobiną lęku.

 Nagle wszystko (a może nie wszystko, może tylko bardzo dużo) zawisło w próżni, w której mogę dostrzec jedynie ciebie. Ja już tak będę jechał do ciebie w nieskończoność.

 Każdy z was, młodzi przyjaciele,
znajduje też w życiu jakieś swoje
Westerplatte, jakiś wymiar zadań,
które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś
słuszną sprawę, o którą nie można
nie walczyć, jakiś obowiązek,
powinność, od której nie można
się uchylić, nie można zdezerterować.
Wreszcie, jakiś porządek prawd i wartości,
które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to
Westerplatte. Utrzymać i obronić, w sobie
i wokół siebie, obronić dla siebie i dla innych.

 Nie ma nic nieprzyzwoitego w miłości. Wszystko jest naturalne i piękne!

 Poczuła straszliwy ból, wspomnienie strat, których nigdy nie da się zapomnieć.

 Czyż istnieje ucieczka bardziej idealna niż ta od własnych problemów i lęków?

 Łatwiej radzić sobie z pewnością i bólem niż z niepewnością i lękiem przed tym, co się może stać.

 Ale to już los wszelkiej dialektyki - kto wojuje pojęciami, od pojęć ginie.