Nie pytaj o konsekwencje, gdy chcesz coś zrobić, bo nigdy ...

 Gdybym miał niebios wyszywaną szatę
Z nici złotego i srebrnego światła,
Ciemną i bladą, i błękitną szatę
Ze światła, mroku, półmroku, półświatła,
Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy,
Lecz biedny jestem: me skarby – w marzeniach,
Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy,
Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.

 Chcemy pamiętać, ale też pragniemy być zapamiętani. Dlatego malujemy.

 Mdłe światło płynące zza okna padało na łóżko, gdzie leżały ograbione, odarte z majestatu śmierci zwłoki człowieka, przy którym nikt nie czuwał, którego nikt nie opłakiwał.

 Miłość jest tęsknotą, po utraconej połowie nad samych.

 Nic nie wywołuje między ludźmi
tyle kwasów, co zasady.

 Blizny przypominają nam przeszłość, ponieważ potwierdzają, że była rzeczywistością.

 Wielki człowiek jest jak orzeł; im wyżej się wznosi, tym mniej jest widziany, ukarany za swą wielkość samotnością duszy.

 Chodź, bólu, nasyć się mną. Zatop kły w moim ciele. Rozszarp mnie.

 W młodości czuje się ograniczoną potrzebę nieszczęścia. Są tacy, którym zostaje ta niewłaściwość na zawsze: groźni ludzie, niszczący życie sobie i innym.

 To, co jest prawdziwe nie potrzebuje rozgłosu.