Wyobrażałem sobie, że może rzeczywiście jest nadzwyczajnym człowiekiem. Po prostu ...

 Jak to jest, że ludzie,
w których życiu chcemy coś znaczyć, przechodzą obok, wymykają się, odchodzą?

 Absurdem jest dzielić ludzi na dobrych i złych. Ludzie są tylko czarujący i nudni.

 Czy choćby najmniejsze osiągnięcie warte jest radości, jeżeli jego zdobyciu nie towarzyszyły ból i łzy?

 Okazywali mu tyle szacunku, że miał ochotę krzyczeć.

 Bo ludzie mądrzy podzielają myśli i słowa.

 To, że się jest przeciwko złu, nie czyni nas dobrymi.

 I nie wiem co mam robić. Czy iść do przodu, żyć znowu.. Czy też dalej tkwić w tym co było a co już nie powróci..

 Jest jak kilka osób w jednym ciele. Czy to nie symptom schizofrenii? Muszę to wygooglować.

 Życie stało się snem na jawie.

 Są rzeczy, które na zawsze pozostaną poza ludzką zdolnością pojmowania.