Przyzwyczajasz się do kogoś,
zaczynasz go nawet lubić
a potem on odchodzi.
W końcu wszyscy odejdą.
Kiedy śmierć nie chce do kogoś przyjść, daje mu na to zawsze namacalne dowody.
A kiedy ona cię kochać przestanie, zobaczysz noc w środku dnia, czarne niebo zamiast gwiazd, zobaczysz wszystko to samo, co ja.
Nie daj mi, Boże, podróżować tam, dokąd nie powinniśmy podróżować. Uchroń mnie przed wędrówką w czasie, pozwól mi zostać tam, gdzie jest miejsce moje. Pozwól mi mieszkać między przyszłością a przeszłością, między jutrem a wczoraj.
Niech się nic, co się stało,
nie odstaje i niech się nie staje nic, co jeszcze nie dojrzało, aby stać się. Niech się dzieje normalność, choćby byłą najokrutniejsza. I niech się nie cofa ani nie śpieszy zegar czasu mojego, niech nie wracają cienie świetności ani marności mojej. Amen.
Na chwilę czas przestał istnieć. Była tylko przestrzeń między jednym uwolnionym oddechem a kolejnym.
Już się nie boję ciemności i umarłych. To żywi są straszni, dosłownie budzą strach.
Trzeba w szczególności wiedzieć to, czego zdaniem innych się nie wie.
Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.
Ulegaj tylko tym przygodom, które wydadzą ci się tego warte.
...być samotnym, drogi panie, to znacznie więcej, niż móc to powiedzieć.
