[...] ludzie kochają się tak długo, jak długo chcą się ...

 Metaforyczny ciężar spadł mu z alegorycznego serca.

 Wszystko jest możliwe.
Niemożliwe wymaga po prostu więcej czasu.

 Z tęsknoty pisze się wiersze.

 Opłakuję coś, czego nigdy nie miałam. Co za absurd. Rozpacz z powodu przeklętych nadziei, przeklętych marzeń i oczekiwań.

 Nie wiem, dokąd mnie los prowadzi, ale lepiej mi się idzie, gdy trzymam cię za rękę.

 Jeżeli potrafiłam krzywdzić ludzi, czy nie oznaczało to także, że potrafię im pomagać?

 Ideału nie szukam, ale idioty też nie...

 Wszystko, co się połączyło, kiedyś się rozpadnie.

 Wielka miłość przetrwa wszystko

 Całuję Cię, jeżeli tak można nazwać - ten akt chorej, głodnej i bezsilnej wyobraźni.