(...) każdy zakochany człowiek poszukuje straconej części samego siebie.

 Książka nabiera swojego prawdziwego sensu wtedy dopiero, kiedy się wie, w jakiej sytuacji, z jakiej perspektywy i przez kogo została napisana.

 Człowiek potrafi znieść wszystko. Ból, którego nie możemy znieść, zabija nas od razu.

 Prawdopodobnie to właśnie budzi u wielu ludzi odruchy okrucieństwa: próbują doszukać się powiązania z rzeczywistością zadając innym ból.

 W walce między tobą a światem stań zawsze po stronie świata.

 Uśmiech przeskakiwał jak maleńka pchełka z twarzy na twarz.

 Bawimy się w grę, która przypomina nieprzerwane zadeptywanie kretowisk.

 Pani, jesteś naczyniem mądrości. Trudno mi uwierzyć, że cała zawartość gdzieś się wylała.

 Sam wybierasz, czy chcesz stać przed czy za lufą.

 Ile jeszcze będziesz wzbraniał się przed szczęściem które widzisz, ile jeszcze będziesz ganiał za tym z czego zwykle szydzisz.

 Zanim piękno zniknie z tego świata, będzie jeszcze przez chwilę istnieć jako pomyłka.