Porażkę łatwiej przełknąć w milczeniu.

 Wystarczy jedno pokolenie, aby postawić założenia kultury na głowie.

 Zatracamy się we własnych myślach, przez co nie wiemy co jest prawdą a co złudzeniem.

 Absurdem jest dzielić ludzi na dobrych i złych. Ludzie są tylko czarujący i nudni.

 Zgoda buduje, niezgoda rujnuje.

 Wszystkie kobiety to demiurgosy pożądania.

 Wszystko warte wysiłku
zasługuje, by zrobić to dobrze.

 Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu.

 To, co jest najbardziej osobiste i prywatne,
a więc najwięcej angażuje emocjonalnie człowieka,
nie znajduje dostatecznych środków ekspresji werbalnej.

 Śmierć jest straszna, ale nie dla tych, którzy odchodzą, tylko dla tych, którzy zostają.

 Tylko ktoś całkowicie pozbawiony zasad mógł znajdować upodobanie w bólu.