Okłamujemy sami siebie i siebie wzajemnie.

 Dobry Polak poci się już przy drugiej cyfrze dziesiętnej, przy piątej dostaje gorączki, a przy siódmej zabija go apopleksja.

 Rozpadające się iluzje boleśnie ranią.

 Poranne światło wibrowało w pokoju jak kurz, jak nieznośne przypomnienie o dniu, który był przed nią. Cały długi dzień. Całe życie.

 Mam już taki charakter że aby coś zrozumieć, muszę najpierw spróbować to zepsuć.

 Cholerne pieniądze. Zawsze w końcu człowiekowi ością w gardle staną.

 Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.

 Nie przepraszaj za płacz. Bez takich uczuć jesteśmy tylko robotami.

 Wygląd nie zawsze świadczy o człowieku.

 Wolę umrzeć jutro niż żyć sto lat nie znając Ciebie.

 A przecież kochałam, tak mocno, że byłam gotowa umrzeć dla idei.