Życie samo w sobie nie ma wartości. Wartościowe staje się ...

 Jego podejrzliwość broniła się długo przed uznaniem rzeczywistości.

 Chodź, poskanujmy się nawzajem.

 Tu się to mieści - powiedział - To zagadka. Piękna twarz a w oczach labirynt.

 Bardziej szeptał niż mówił. Jego słowa smagały mnie po szyi, spływały po plecach i piersiach, po brzuchu i udach. Jego małe błękitne oczka i słodki uśmiech paraliżowały mnie.

 Nikt nie lubi prawdy prosto z mostu, chociaż jest o niebo bardziej interesująca.

 Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.

 I nie wierzę, że nie żyjesz. Musisz żyć, skoro wciąż cię czuję.

 Trudno jest być strażnikiem samego siebie.

 Nie ma nic gorszego od wątpliwości. Dlatego mówi się, że pochodzą od diabła.

 Dożyłem bardzo sędziwego wieku , czasem wydaje mi się, że stało się to jakby za moimi plecami.