Powiadają, że nie uda ci się zaprzyjaźnić z sokołem, jeśli sam nim nie jesteś: samotnym, przelotnie tylko goszczącym na tej ziemi, pozbawionym przyjaciół i potrzeby ich posiadania. Sokół nie spłaca moralnych długów.
Co więc miałem robić?!
Wypiłem szklankę wina i dziwiłem się.
To nieludzkie miejsce czyni z ludzi potwory.
Jak się człowiek skupi, może usłyszeć nawet bicie własnego serca.
Oddaliłam się z triumfującym kwikiem w duszy.
To nie tak, że nienawidzę ludzi. Ja po prostu wolę, kiedy nie ma ich w pobliżu.
Wszystko, co czyni człowiek,
czyni z tęsknoty za lepszym życiem.
Gdyby mózg było widać, to dziewczynki by go sobie tapirowały.
Nikt nie czuje się tak silnie osadzony w życiu, a jednocześnie tak bardzo poza nim, jak starzy ludzie z małych miast, z tych brzydkich, brudnych ulic, ziejących udręką.
Chodzę spać sama i sama się budzę. Dużo spaceruję. Pracuję, dopóki nie zacznę padać ze zmęczenia. Obserwuję, jak wiatr bawi się śmieciami, które przez cała zimę leżały ukryte pod śniegiem. Wszystko wydaje się bardzo proste, dopóki nie zaczynasz się nad tym zastanawiać. Dlaczego nieobecność tak bardzo potęguje miłość?
Wybiera się przyjaciół, rodziny się nie wybiera.
