W życiu nigdy nie jest za późno na 3 rzeczy: ...

 Myślę, że słowa nie docierają do ludzi. Może w ogólne nic do nich nie dociera.

 Słowa są jak nitki, potrafiące gmatwać i plątać najprostsze obrazy, niczym niepokorna ręka losu.

 Za każdym razem dostawałem policzek od rzeczywistości. Od upartej, absurdalnej, powtarzającej wciąż swoje, przerażającej i niemożliwej do zaakceptowania, nie dającej się pojąć rzeczywistości.

 Kocham noc i niebo, o wiele bardziej niż ludzkich bogów.

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.

 Wystarczyło mi twoje „cześć”.

 Możesz ufać naturze, ale nie człowiekowi.

 Może jutro świat bardziej mi się spodoba, kiedy kac rozmaże mi go przed oczami.

  Z czasem przestanę jeść duże ilości czekolady , przestanę płakać, mówić do ściany i krzyczeć na książki.

 Nie ma rzeczy niemożliwych, są tylko niemożliwi ludzie.