Po co chować urazę? (...) Co można zyskać, rozpamiętując dawne ...

 Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.

 Cierpliwość jest cnotą zakochanych.

 Do ludzi trzeba wyciągnąć rękę. Trzeba. Możemy się nie doczekać odzewu. Ale jeśli nie wyciągniemy ręki, to odzewu na pewno nie doczekamy się z całą pewnością.

 Przedwcześnie pozbawiona złudzeń, rzygam na sztuczność uczuć.

 (...) są rzeczy, które albo rozumie się w lot, nawet bez słów, albo nigdy się ich nie zrozumie.

 Pragnąć zemsty to jak wypić truciznę i oczekiwać, że umrze ktoś inny.

 Musisz pomyśleć o czymś cudownym. A
takie myśli uniosą cię same w powietrzu.

 Nigdy nie wiesz, ile czasu ci zostało.

 Zmarli widzą inaczej niż żywi, widzą naprawdę.

 Nie słychać, jak ludzie myślą o sobie. Jak w myślach ratują ukochanych. Jak przychylają im nieba, sobie skąpiąc powietrza.