[...] jesteśmy uosobieniem nadziei w świecie, w którym jej brak.

 Nie można zmienić świata, ale można go po kawałeczku poprawiać.

 Kobieta, która publicznie się rozbiera, przypomina mi reżysera filmu kryminalnego, który na wstępie zdradza rozwiązanie.

 Są ludzie, z którymi od pierwszej chwili znajdujesz wspólny język. A potem bez względu na upływ czasu, dzielące was kilometry albo dni milczenia wystarczy, jedno spojrzenie i znów rozumiecie się bez słów.

 Są rzeczy ważniejsze od pokoju i gorsze od wojny.

 Tego nie mogę, czego zrobić nie chcę.

 Nie ma takiego bólu, którego nie można by wypłakać.

 Przeszłości nie da się zmienić, ale przyszłość wygląda całkiem nieźle. Jest pełna nieskończonych możliwości.

 Cóż można zrobić więcej, niż tylko nieustannie próbować?

 Marina powiedziała mi kiedyś, że wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.

 Nie ma pokoju bez sprawiedliwości,
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia.