[...] jesteśmy uosobieniem nadziei w świecie, w którym jej brak.

 Dom jest tam gdzie
składasz głowę.

 Czy to już miłość, gdy ktoś zajmuje tak dużo miejsca w życiu drugiej osoby, że po jego odejściu powstaje niemożliwa do zapełnienia ziejąca pustka?

 Gdy pisze się o minionych przykrościach, humor przychodzi łatwo. Kpina maskuje ból.

 Dom bez książek jest jak plaża bez słońca.

 Żyjmy tak, jakby nie było żadnej nadziei, a jeśli się rozczarujemy, to pozytywnie.

 Moje uczucie nadrabiało wysokością wzlotu krótkość swego trwania.

 Gdy szloch przeszedł w pochlipywanie, przywołała chusteczkę i wcisnęła mu w dłoń. Zrobiłaby dla Sadiego wiele, ale prędzej szlag ją trafi, niż wytrze mu nos.

 Nigdy nie kieruj się strachem! Strach ogłupia!

 I tylko przyjdź. Dotknij mnie czule i przytul tak, abym zapomniała o wszystkim.

 Jesteś ukrytym wierszem mego serca. Czytam Cię bez przerwy, uczę się ciebie na pamięć w każdej chwili naszej rozłąki.