Smutek to dowód człowieczeństwa.

 Lecz człowiecza natura jest już tak pokrętna, że pragnąłem tego, czego nigdy nie będę mógł posiąść, i marzyłem o niemożliwym.

 Tylko ten, kto nauczył się słuchać, może potem również rozkazywać.

 Jedyne, czego pragnął, to nie bać się, więc bał się przez cały czas.

 - Ja chcę być lekarzem.

- Taki wstyd w rodzinie! A ja marzyłam, że będzie artystą. Kiedy nosiłam go jeszcze w łonie, biegałam po lesie nago, śpiewając Bacha. Wszystko na nic.

- Widocznie mama fałszowała.

 Ciężar bycia przywódcą -
dokonywanie wyborów,
kiedy żadna z możliwości
nie jest dobra.

 Zamglony mgiełką smutku jej wzrok nie sięgnie daleko.

 Żałowanie niczego nie odmieni.

 Przez rodziców i zasrana szkołę człowiek ma później prawie bez przerwy nieczyste sumienie.

 Przyjaciel staje się fragmentem naszej biografii, jak data urodzenia, pierwsza szkoła czy imiona rodziców.

 Ci, którzy nie znają historii, skazani są na jej powtarzanie.