Niech was nie zwiodą ich ludzkie oblicza - żyjemy wśród ...

 Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.

  Niemcy przeszukiwali kieszenie i zabierali wszystko. Serwańskiemu zrabowali nie tylko zegarek, ale nawet nożyczki i zapałki.

 Po śmierci człowiek staje się zdecydowanie bardziej wrażliwy.

 Chcę wchłonąć ją i chodzić z nią w sobie przez resztę moich dni.

 Lepiej cierpieć niż nie czuć, że się żyje.

 Śpiewał, że możemy być tacy, jak oni, jak Romeo i Julia. Innymi słowy - martwi.

 Tak wiele potrafimy zazdrościć ludziom, choćby urody, wiedzy. To smutne, bo w gruncie rzeczy nie doceniamy tego, co mamy.

 Życie jest jak balon. Napompuj świeżego powietrza, a od razu stanie się lżejsze.

 Życie każdego opiera się do pewnego stopnia na nieszczerości.

 W życiu zwycięża tylko głupi: mądry widzi przed sobą zbyt wiele trudności i traci pewność siebie, zanim zacznie coś działać