Upadek wielkiego człowieka mierzy się zawsze wysokością lotu.

 Dwadzieścia pięć lat życia to w jego świecie całkiem niezłe osiągnięcie.

 W życiu i tak nie da się wszystkiego osiągnąć, bo cóż by pozostało dla innych?

 Na żadnym zegarze nie znajdziesz wskazówek do życia.

 -Nie śpiesz się. Chcę, żebyś mi ufała.
Nie ty jesteś problemem. Ja nie ufam sobie.

 Nikt nie jest tak samotny jak człowiek zakochany bez wzajemności.

 Do swoich snów człowiek dopiero przez cierpienie dorasta.

 Po to są właśnie najlepsi przyjaciele.
Tak właśnie postępują.
Pilnują, żebyś nie spadł w przepaść.

 Zdawało się, jakby każdy tam w środku na coś czekał: na chłopaka czy dziewczynę, na właściwy moment, na cokolwiek.

 Tak wiele mnie nauczyła. I nadal uczy mnie tak wiele. Nauczyła mnie kwestionować. I nigdy nie żałować…

 Przez pierwsze dwadzieścia pięć lat krępowało cię to, że byłeś na wszystko za młody, przez ostatnie dwadzieścia pięć lat dotkliwiej przytłoczy cię to, że będziesz na wszystko za stary. Między chmurą początku i chmurą końca - jakże mało osłonecznionej przestrzeni w ludzkim życiu.