Tylko ktoś całkowicie pozbawiony zasad mógł znajdować upodobanie w bólu.

 Fale paradoksu rozlewały się po morzu przyczynowości.

 Prawda jest dziwniejsza od fikcji; fikcja musi mieć sens.

 Śmierć ma swoje dobre strony.

 - Dobra, powonieniem wracać do siebie - oznajmiłem.
- Stary! Przecież ty ledwo na nogach stoisz.
- Przecież siedzę.
- To wstań.

 Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

 Problem nierozwiązany trzeba podzielić na mniejsze kawałki i rozpracować po fragmencie.

 Początek i koniec są jednym.

 Kiedy w pełni zdecyduję, że dany rezultat jest wart osiągnięcia, zaczynam robić próbę za próbą, aż go osiągnę.

 -Mam mózg po to, aby osądzać i budować opinie.
- A serce masz po to, aby powstrzymywać się od wygłaszania krzywdzących, surowych osądów.

 Mimo wszystko, życie jest wspaniałe.