Zauważam, że im jestem starszy, tym mniej lubię mówić. Zwłaszcza że ludzie dużo mówią, ale nie rozmawiają, nie wymieniają myśli, tylko paplają. To męczące. I nie spotykają się ze sobą, tylko powtarzają: "Dobra, to jesteśmy w kontakcie". Każdy jest gdzieś w sobie. Wymieniają komunikaty.
Kiedy nie masz dość siły, by wymusić posłuszeństwo, to z definicji jest prośba.
-No przecież trzeba nauczyć się chodzić, sir, zanim człowiek spróbuje biegać.
– Nie! Nigdy tego nie mów, Tolliverze! Nigdy! Biegaj zanim zaczniesz chodzić! Lataj zanim zaczniesz pełzać! Ale zawsze naprzód! (…) Wszystko albo nic, Tolliverze!
Czy to nie zadziwiające, jak bardzo można cierpieć, kiedy wszystko jest właściwie w porządku?
Człowiek to mały
punkcik we wszechświecie. Jednak dla innej osoby
może być całym światem.
Wie się tylko tyle, ile ktoś ci pozwoli.
Im bardziej ludzie nas chwalą, tym bardziej powinniśmy uważać, na to, co robimy.
Śpiesz się, bo nigdy nie wiesz, co cię dogania.
Tylko nudni ludzie się nudzą.
Nie pozwalali mu czytać, więc umarł z głodu.
Gdy kochamy, kochamy po prostu, nie szukając uzasadnień.
