Żywiołem naszym jest wieczysta niedojrzałość.

 Każdego życie na swój sposób boli.

 Pożar zawsze zostawia po sobie popioły.

 Nigdzie pożegnanie nie jest bardziej prawdziwe, jak właśnie tu, w kacecie.

 Zawsze cierpimy z powodu miłości, nawet wtedy kiedy wydaje nam się, że już nie cierpimy.

 Miłość jest jak klepsydra: serce napełnia się w miarę, jak mózg się opróżnia.

 Nie jesteśmy samoistni, jesteśmy tylko funckją innych ludzi, musimy być takimi, jakimi nas widzą.

 Kobieta prawie zawsze żyje w nieszczęściu.

 Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

 Mówili o niej 'pokręcona', bo nie była taka jak wszyscy.

 (...)umierając, nic ze sobą zabrać nie zdoła(...).