Nienawidzę(...) używania braku komunikacji jako środka komunikacji.

 Dwunasty dystrykt - mamroczę. - Tu można spokojnie umrzeć z głodu.

 Żyjemy tak, jakbyśmy nigdy nie mieli umrzeć.

 Niespodziewanie jednak świat wyciągnął do mnie ręce i zaprosił do tańca.

 Wśród ludzi się duszę, ale gdy
zostaję sam, samotność mnie dobija.

 Nie mam czasu być nieszczęśliwa. Życie to świetna zabawa.

 Okłamujemy sami siebie i siebie wzajemnie.

 Uczucia nie znikają tylko dlatego, że wszystko skończone.

 Jedna gra wewnątrz. Inna na zewnątrz.

 Uderz w stół, a nożyce się odezwą.

 Kiedy wady innych sprawiają ci przykrość, spójrz na siebie i zastanów się nad twoimi własnymi. Zajmując się nimi, zapomnisz o złości i nauczysz się żyć mądrze.