Trzeba spacerować, trzeba zatrudniać ducha, podobnie jak ciało. Duch potrzebuje ...

 Rozbić jest łatwo, uświadamiam sobie.
Prawdziwą sztuką jest scalić.

 Nie ma takiej siły, która zmusiłaby człowieka do niemyślenia. Dusza łaknie emocji i dlatego nie przestaje szukać paliwa dla nich bez względu na to, czy są dobre czy złe. Problem w tym, że Ty dostarczasz niewłaściwe paliwo.

 Nosimy grymasy śmiejącej się śmierci.

 Zapomnienie było jedyną szansą ucieczki.

 Sukces niekoniecznie osiąga najlepszy, tylko ten, kto potrafi otoczyć się najlepszymi.

 Człowiek potrzebuje miejsca, do którego mógłby należeć. Mniej lub bardziej.

 Widziałem najlepsze umysły mego pokolenia zniszczone szaleństwem,
głodne histeryczne nagie.

 Jeśli chodzi o uczucia, wszyscy się łamiemy prędzej czy później.

 Czuję się jak więzień.
I co z tego, że nie ma krat?
Kraty są we mnie, w mojej głowie

 Tak, "kiedyś" to jest dobre słowo. Niby precyzyjne, a takie rozmyte. Niewiadome. Jak liczba Pi, jak Piekło, które przecież nie istnieje, a zatem może i "kiedyś" jest wyłącznie iluzją. Jakąś rozpaczliwą obietnicą, która nie zostanie dotrzymana. I mam tak mówić każdemu: "Kiedyś cię pokocham. Bądź cierpliwy. Kiedyś." Właśnie tak?