Może słowa potrzebują ciepła, gdy się rodzą od nowa.

 Znowu nie zmówiłam modlitwy o miłość do tych, którzy nas trapią.

 Cnota zdobi ciało, bogactwo izbę.

 Zabijamy to, co
najbardziej kochamy.

 Wypierać się przeszłości, to znaczy wypierać się przyszłości. Człowiek nie tworzy swego przeznaczenia: albo je akceptuje, albo się go wyrzeka.

 Słuchać Beethovena to jak założyć buty geniusza
i zdać sobie sprawę, że mamy inny rozmiar.

 Czyż, myślałem sobie, moim jedynym przeznaczeniem na ziemi jest burzenie cudzych nadziei?

 Posiadanie wiedzy to za mało. Musimy ją wdrażać w życie. Chęci to również za mało. Musimy działać.

 Rzeczywistość jest tak pozbawiona nadziei, że dwakroć cenniejsza jest dla mnie wyobraźnia.

 Nic nigdy nie było dla mnie zbyt dziwne.

 Praca powinna być aktem miłości. A nie czymś w rodzaju małżeństwa z rozsądku.