Życie jest za piękne, aby żyć normalnie.

 Biec, by stanąć nieruchomo.

 - Co z tego, że ja cierpię. Nikt się tym nie przejmuje. Jestem wyrzutkiem. Nie liczę się dla nikogo. Bo kto chce się zajmować rozhisteryzowaną nastolatką. Zawsze wszystkich zawodzę. Już nikt mi nie został.
-Zapomniałaś o mnie. Ja nigdy cię nie opuszczę. Tego jednego możesz być pewna.

 Ironia życia leży w tym, że żyję się do przodu, a rozumie do tyłu.

 Bliskość to nie skracanie dystansu, tylko jego pokonanie.

 Wyobraź sobie tragedię człowieka, który przez całe życie patrzył w gwiazdy, a potem trafił do lasu, w którym w ogóle nie ma gwiazd. A w dodatku całkiem oślepł. Nie potrafisz tego zrozumieć.

 Są rzeczy ważniejsze od innych, i nic nie poradzę, że czyni mnie to złym.

 -No cóż...doszedłem do wniosku,
że skoro i tak skończę w piekle,
to mogę po drodze zaszaleć.

 Wleczenie trupa to cięższe zadanie niż obnoszenie się ze złamanym sercem.

 Teraz, kiedy już mogę umrzeć, warto żyć.

 Można organizować, kierować, planować z góry każdą godzinę, a wciąż jest bałagan.