Strach dzielony z kimś ma nie takie wielkie oczy.

 Ale kiedy noc się zaczyna, wszystko jest możliwe.

 Jesteśmy Don Kichotami, trzeba pogodzić się z tym, że oberżyści będą nas skubać. Takie jest życie, kto nie chce, by go oszukiwano musi wynieść się na pustynię. Żyjąc na świecie, nie możemy uchronić się przed jego złem. Trzeba tykać i gorzkie i słodkie.

 To dobrze, kiedy człowiek jest wrażliwy, ale wyobrażam sobie, że żyje się wtedy ciężko.

 Idąc prosto przed siebie, nie można zajść daleko.

 Ale nawet odrobina czułości wystarczy,żeby zburzyć najtwardsze mury duszy.

 Bez bólu, bez poświęcenia nie osiągnęlibyśmy nic!

 Kobiety bawią się swoją urodą jak dzieci nożem. I ranią się.

 Widział wyraźnie, jak całe jego życie prowadzi do tej chwili, a wszystko, co potem, prowadziło donikąd.

 Każdy z nas ma dwoistą naturę: dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu. Wiem teraz, że ten, kto wybierze i zna swoją drogę jak ja i Daniela, a całą resztę pozostawia własnemu biegowi, staje się znowu jak dziecko – beztroski i roześmiany, mimo że siły gasną i słońce chyli się ku zachodowi…

 Talent to rzecz cudowna, ale nie posłuży temu, komu brak wytrwałości.