Cechą dorosłości jest umiejętność przyznawania się do błędu.

 Wszechświat wymaga, by wszystko miało swego obserwatora. W przeciwnym razie przestanie istnieć.

 Często bywa tak, że największy spokój ducha daje nam poddanie się.

 Samotność – to uczucie, że pod stopami są tylko bezdenne mokradła.

 Nie ufaj nikomu. Wal przebojem po swoje.

 Więc na koniec jednym zdaniem: zawsze miej odwagę, by żyć. Nigdy nie bój się, że popełnisz błąd. Choćby nie wiem, co się wydarzyło miej odwagę, by być sobą.

 Szczypta ciebie weszła we mnie
i na zawsze mnie zatruła.

 Zdajemy sobie sprawę, że przymus trwania przy życiu stanowi katorgę samą w sobie.

 Co było gorsze? Zwariować czy naprawdę podróżować w czasie? Chyba to drugie, pomyślałam. Na to pierwsze pewnie można brać jakieś tabletki.

 Nikt chyba nie miałby przyjaciół, gdyby słyszał, co mówią oni za jego plecami.

 Im dłużej żyjemy, tym dłuższy cień rzucają ściany naszego więzienia.