(...) kontakt fizyczny ma w sobie wielką siłę.

 Czas przeznaczony na rekonesans nigdy nie jest stracony.

 Wszyscy cierpimy karę za to, czego się wyrzekamy.

 Jest wiele rzeczy, których nie chcemy wiedzieć o ludziach, których kochamy.

 I uśmiechaj się. Świat jest lepszy, gdy człowiek się uśmiecha.

 Nie pozostanie nikt, kto by pamiętał Arystotelesa lub Kleopatrę, a co dopiero ciebie. Wszystko, co zrobiliśmy, zbudowaliśmy, napisaliśmy, wymyśliliśmy albo odkryliśmy, pójdzie w zapomnienie, a to (...) zupełnie straci sens. Może ta chwila nadejdzie szybko, a może jest odległa o miliony lat, ale nawet jeśli przetrwamy śmierć naszego słońca, nie będziemy istnieć wiecznie. Był czas, gdy organizmy nie miały świadomości, i nadejdzie czas, gdy znów będą jej pozbawione. Nie myśl o tym, że zapomnienie jest nieuniknione. Wierz mi, że wszyscy tak robią.

 Aby utrzymać przy życiu te cześć mojej istoty, muszę być blisko tego, co ją zabija.

 Nie martw się, już niedługo wrócę, żebyś za bardzo się nie stęskniła. Zaopiekuj się moim sercem - zostawiam je przy tobie.

 Popełniasz błąd, Eryku, uważając się za kogoś niezbędnego. Cmentarze są pełne ludzi niezastąpionych.

 -No przecież trzeba nauczyć się chodzić, sir, zanim człowiek spróbuje biegać.
– Nie! Nigdy tego nie mów, Tolliverze! Nigdy! Biegaj zanim zaczniesz chodzić! Lataj zanim zaczniesz pełzać! Ale zawsze naprzód! (…) Wszystko albo nic, Tolliverze!

 Czy istnieje skala bólu? on wypełnia nas do granic wytrzymałości, a jednak go znosimy.