Może właśnie przede wszystkim dlatego płakałam: bo przetrwałam.

 Życie jest jak piosenka. Choć czasem ze zdartej płyty.

 Nie wiedziałem, co to jest życie, dopóki nie zaczęło gasnąć na moich rękach, w czerwonych obwódkach wokół mych skrwawionych ust.

 Nasze serca nie są z kamienia. Kamienie mogą kiedyś rozsypać się w proch. Mogą stracić kształt. Ale serca się nie rozsypują. Są pozbawione kształtu, możemy je sobie wiecznie przekazywać, czy są dobre czy złe.

 Wspomnienia mogą zachować pamięć o nim wiecznie żywą.

 Niech nie ślubuje przebrnąć przez ciemności nocy, kto nie widział jeszcze zmroku.

 Słońce stanęło w zenicie: Oglądam się na przebytą drogę: to ma być moje życie? Patrzeć się na to nie mogę!

 Każdy chce być zrozumiany oprócz artystów, poetów i narkomanów.

 Ale trzeba umieć także przegrywać. Inaczej nie można by żyć.

 Dla kogoś, dla kogo małe jest niczym, wielkie nie jest wielkim.

 Sensem istnienia człowieka powinno być dążenie do osiągnięcia harmonii z Bogiem i pomaganie innym, tym którzy naszej pomocy potrzebują, poprzez nasze całkowicie altruistyczne zachowania i działania.