Tchórz [...] umiera po stokroć. Człek mężny umiera tylko raz. ...

 Śmierć jest mądra i sama decyduje, kiedy przypuścić atak.

 Nie wiedziałam tylko, jak przeżyć następną godzinę, następny dzień i miesiąc.

 [...] a tęsknota za tym, czego nie można mieć, prowadzi do nieszczęścia i szaleństwa.

 Tam zwycięstwo, gdzie wielu doradców.

 Słowa rzucone w gniewie mają złą moc powracania wtedy, gdy najmniej ich pragniesz.

 Jedna chwila szczęścia może być niekiedy nagrodą za lata goryczy.

 Żeby nie wiem jak człowiek był twardy,
to z każdego uczucia coś w nim zostaje.

 Lecz tak właśnie bywa z czynami, które obracają koła świata: dokonują ich małe ręce, na małych spada ten obowiązek, gdy oczy wielkich zwrócone są w inna stronę.

 Każdy z nas ma dwoistą naturę: dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu. Wiem teraz, że ten, kto wybierze i zna swoją drogę jak ja i Daniela, a całą resztę pozostawia własnemu biegowi, staje się znowu jak dziecko – beztroski i roześmiany, mimo że siły gasną i słońce chyli się ku zachodowi…

 Kto potrafi okiełznać upływające minuty jest panem świata.