Nie wystarczy kogoś kochać. Trzeba kochać odważnie. Trzeba tak kochać, aby nic nie mogło zabić tej miłości, ani złoczyńca, ani niecny zamysł, ani prawo - boskie czy ziemskie, nic.
Nie ma żadnego "przedtem". Jest tylko teraz i to, co nastąpi zaraz potem.
Albo masz złote serce, albo bardzo nieczyste sumienie.
Słońce dopiero co zaszło za horyzont, ale ciemność nie przejęła jeszcze władzy i nie dopięła wszystkich guzików swojej szczelnej peleryny.
Przyszłość zaczyna się dzisiaj, nie jutro.
Co za świat, miły Boże, już nawet skurwysyństwo nie popłaca.
Złoszczenie się na kogoś jest jak picie trucizny w oczekiwaniu,
że ta druga osoba umrze.
Ci, których najbardziej kochamy, potrafią nas najbardziej zranić.
Zegarek zawsze zawijałem w szalik, bo nienawidziłem tykania sekundnika.
Niedowiarstwo przychodzi naturalnie, niewiarę trzeba w sobie wyrobić.
Jak mierzyć stratę? Jak liczyć, ważyć, oceniać smutek?
