Nigdy nie musisz się bać mnie dotknąć - mówi. - ...

 Dawałam im to, czego pragnęli. Nadzieję. Na miłość, dziecko, zdrowie, szczęśliwą rodzinę, na pieniądze, szacunek w pracy, godną starość, wnuki, dom, ogród, basen, szczęście. Nie wierzyli w Boga. Nie wierzyli w siebie. Nie wierzyli ludziom, z którymi mieszkali pod jednym dachem. Wierzyli tarotowi.

 Księża i naukowcy mają rację co do jednej rzeczy: w głębi serca, w swojej naturze, nie jesteśmy lepsi od zwierząt.

 Czasami wolałbym żyć samotnie i umrzeć w samotności. Tak by było fair.

 Jak się nie ma, co się lubi, to się strzela, czym się ma.

 To, że czasem potrzebujemy pomocy, nie znaczy, że jesteśmy słabi.

 Wielki człowiek jest jak orzeł; im wyżej się wznosi, tym mniej jest widziany, ukarany za swą wielkość samotnością duszy.

 Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.

 Gdyby ktoś nakręcił o tobie film, zatytułowałby go "Za bardzo się przejmuję".

 Kiedy jest dużo pracy, nie ma przynajmniej czasu na myślenie.

 Ironia życia, łącznik między pracą a wypoczynkiem.