Jednego w Tobie kompletnie nie rozumiem. Dla wielu mężczyzn jesteś ...

 Kobieta jest jak herbata, nie poznasz jej prawdziwej siły, dopóki nie wrzucisz jej do gorącej wody.

 Kobieta ma w sobie niezwykłą moc, potrafi zaskoczyć swoją wytrzymałością, odwagą i determinacją. Jest jak ocean - spokojny na powierzchni, ale pełen głębokości, tajemnic i nieskończonej siły.

 W życiu nie liczy się to, co kobieta posiada, ale to, czym jest. Nie liczy się uroda, ale charakter. Nie liczy się to, co masz na sobie, ale to, co masz w sobie.

 Na tym świecie są trzy rodzaje kobiet. Jedne zedrą z ciebie ostatnią koszulę i zostawią cię z niczym. Drugie chcą się tylko zabawić. I trzecie, dzięki którym życie nabiera sensu. Tylko one, właściwe kobiety, to takie, które biorą tyle, ile same dają, a ty nigdy nie masz dość. Gdy je stracisz, przestajesz być sobą.

 Jacqueline Kennedy powiedziała: Kobieta musi zrozumieć, że nie może jej porzucić, bo kiedy jej nie ma, cząstka życia przestaje istnieć.

 Kobieta to nie tylko piękno, ale i tajemnica. Moc kobiety tkwi nie tylko w jej urodzie, ale w jej sile, mądrości i empatii. Ona jest twórcą, opiekunką, liderką. Kobieta jest wszechstronnie zdolna.

 Kobieta potrafi wytrzymać wszystko, bo narodziła się ze czystego bólu, a potem go pielęgnuje, by nauczyć się go pokonywać i stawać się silniejszą.

 Dlaczego Dzień Kobiet przypada na 8 marca?
Bo kobiety to ósmy cud świata!

 Kobieta jest pełna tajemnic, które może odkryć tylko mężczyzna, który potrafi ją szanować, doceniać i kochać. Każda kobieta ma w sobie siłę, której nie sposob zrozumieć, ale której można doświadczyć, ucząc się od niej miłości, poświęcenia i zrozumienia.

 - Jaka Ona była? - A płakałeś kiedyś, synu? - Każdy chyba... - Ja płakałem, gorzko płakałem, jak było mi źle, jak jej nie było, nie miałem jej, a chciałem, potrzebowałem. Wiedziałem od początku, że tylko ją.. i tylko z nią, wszystko. Z nią leżeć w słońcu, z nią wędrować, jak oglądać świat to jej oczami, mówić, to jej ustami... ale znikała i nie miałem jej, i sił też nie miałem, i łamałem się jak sucha gałąź. I rwałem włosy z głowy, myśląc, jak ją zatrzymać, kiedy traciłem ją z oczu. Potrzebowałem jej głosu, śmiechu, jej łez, bardziej niż ona mnie całego... Myślisz, synu, że mi wstyd? Postawiłbym pomnik i zapisał to wszystko na nim, i klękałbym przed nim, do końca życia.