My kobiety, niestety, częściej niż mężczyźni tracimy kontakt z rozumem. Jesteśmy strasznie emocjonalne. Chociaż ja akurat bardziej wierzę w rozum niż w tak zwane odruchy i w serce.
Ja potrzebuję kogoś, kto się dla mnie
poświęci. Kogoś, kto naprawdę będzie
miał siłę i ochotę, żeby wziąć mnie za
pysk, nakarmić mnie, cicho, bez pasji,
bezgłośnie; bezproblemowo, bez
szumów i bez sprzężeń dla mnie żyć.
Kobieta musi być dwie osoby. Musi znać reguły gry świata i musi je realizować. Ale zarazem, musi być tym, kim jest. I znaleźć sposób na wprowadzenie siebie do tej gry, nie zapominając kto jest.
Kobieta bez kobiety jest tylko połową samej siebie. Kobieta poznaje się w oczach innej kobiety, kobieta dojrzewa w miłości do innej kobiety, kobieta otwiera się na świat w męstwie innej kobiety.
Marzenie kobiety: mieć stopę wąziutką, a żyć na szerokiej.
Jedynie pierwotny strój Ewy nigdy nie wychodzi z mody.
Kobieta zna swoją siłę, ale mężczyzna zawsze jej wartości nie rozumie. Przechodzi przez życie, jak przez cudowną księgę i dostrzega tylko piękno.
Ramiona kobiety to granica jej mistycyzmu,
a jej szyja, gdy się porusza,
odkrywa tajemnice przygranicznego miasta –
ziemia niczyja – w walce między umysłem, a ciałem.
Białogłowy w piękności zwierzchniej szczęście pokładają.
Nie będzie przyjacielem kobiety, kto może być jej kochankiem.
Głupią kobietę poznasz po spódnicy.
