Jednym z najtrudniejszych zadań, jakie męskość stawia przed mężczyzną, jest nauka radzenia sobie z nią. Chyba że jesteś mężczyzną, który to zrozumiał.
Mężczyzna, to nie ten co posiada siłę, lecz ten, kto potrafi ją kontrolować. To w tej zrównoważonej kontroli, w tej męskiej dyscyplinie tkwi prawdziwa siła i męskość.
Mężczyzna, który traktuje swoją kobietę jak księżniczkę, jest dowodem na to, że został wychowany w ramionach królowej.
Mężczyzna nie jest słońcem, królem, władcą ani krzykiem. Mężczyzna, to ktoś, kto jest na tyle silny, że potrafi powiedzieć miękko. I kochać mocno. I nie dać coś takiego sobie zabrać.
Czasami jak patrzę na mężczyzn, których kiedyś darzyłam jakimś uczuciem zaczynam wątpić we własną poczytalność.
Najmocniejszy mężczyzna na świecie to ten, który stoi samotnie w swojej prawdzie. Nawet jeśli cały świat jest przeciw niemu, on wie, kim naprawdę jest i do czego dąży.
Kluczową cnotą mężczyzny jest autonomia, niezależność, praca twórcza, ale także samodzielność w każdym życiowym aspekcie - nie mogę oczekiwać pomocy, muszę sobie radzić sam.
Mężczyzna zawsze musi udowadniać, że jest mężczyzną. I nie chodzi tu tylko o wizerunek, ale przede wszystkim o postępowanie, charakter, o męskość, która nie jest czymś, co się włoży do kieszeni i już, ale czymś, co wymaga ciągłej pracy, dyscypliny, samodyscypliny, samokontroli. A to jest trudne.
Lepiej być dobrym chłopem, niż złym popem.
"Nie rań mnie więcej. Proszę Cię. Te dni są tak bolesne. Zabijają mnie. Gdy nastaje noc chodzę i szukam Cię. Tak bardzo chciałabym, abyś przyszedł i usiadł obok mnie. Móc spojrzeć w Twoje oczy. Móc poczuć Twoje usta. Ale bez nich ta noc, jest taka pusta."
