Każdemu mężczyznie przypada swój los. Trzeba umieć go przyjąć, męsko, bez jęczenia, bez wykręcania się, bez fałszywych pretensji, że to nie jest właśnie to, czego on by chciał.
Wszyscy mężczyźni żyliby jak stare capy, jakby mieszkali sami...
Mężczyzna jest wytworem społeczeństwa, które go skończyło, spowodowało, że chciał stać się kimś innym, coś więcej niż tylko mężczyzną, zwierzęciem, które myśli tylko o czasie, o przestrzeni, o sobie.
Nie był wcale przystojny,
bogaty ani szczególnie błyskotliwy, ale dostrzegła w nim coś, na czym jej zależało. Kobiety często widzą to, czego nikt nie dostrzega.
Mężczyzna jest jak drewno: im stary, tym bardziej dowartościowany. Ceni swoje korzenie, doskonali swoje gałęzie, osiąga wysokości, rozwija swe liście, a jedyne owoce, które daje, są owocem doświadczeń, które zbierał przez te wszystkie lata.
Istnieje pewien rodzaj męskości, stojącej na straży wartości, które określają nas jako społeczeństwo. Męskość ta nie jest wyznaczona przez sam fakt bycia mężczyzną, ale jest kwestią charakteru, wartości i postaw.
Jesteśmy mężczyznami i naszym obowiązkiem jest dbać o kobiety, dzieci i innych, którzy mogą potrzebować pomocy. To nasza rola na tej planecie, aby chronić i służyć innym.
Mężczyzna to nie ten, kto podbija wiele kobiet, ale ten, który potrafi zdobyć serce jednej i obdarować ją swoją miłością i wiernością na całe życie. Moc mężczyzny nie leży w jego muskulaturze, ale w sile jego charakteru.
Męczyzna zawsze zapomina o bieżącym zapotrzebowaniu, ale nigdy nie zapomina o tym, co był winien. Ma tu na myśli przede wszystkim długi honorowe, które zawsze spłaca, nawet jeżeli kosztują go życie.
Nie sztuką jest być z byle kim. Sztuką jest długo szukać, aż znajdzie się swój ideał i zatrzyma na zawsze.
