Kochać i tracić, pragnąć i żałować, Padać boleśnie i znów ...

 Czyż akt miłosny nie jest wiecznym powtarzaniem tego samego?

 Dzieci potrzebują miłości - szczególnie wtedy gdy na nią nie zasługują.

 Rozłąka jest dla miłości tym, czym wiatr
dla ognia - małą gasi a wielką roznieca.

 Nigdy nie skreślaj osoby, której na Tobie zależy, tylko z tego powodu, że nie ma takich doświadczeń jak Ty!
Może się okazać, że mimo ich braku potrafi zrozumieć Cię bardziej niż osoba, która Cię zraniła.

 W życiu każdego tylko raz pojawia się odpowiednia dla nas osoba, która będzie niemalże idealnym partnerem. Niemalże, gdyż nie ma ideałów. A osoba tego typu może być np. nudna, niezdarna, nieśmiała, zołzowata etc. ale nigdy w życiu nie zrani nas, ani fizycznie, ani psychicznie, przez co będzie nam z taką osobą żyło się jak w przysłowiowym niebie. Każda inna przyniesie ból w mniejszej lub większej dawce. Tylko od Ciebie zależy czy wykorzystasz taką okazję!

 Miłość usprawiedliwia... narcyzm. (...) Miłość wymaga narcyzmu.

 Bratnia dusza to ktoś, kto rozumie Cię lepiej niż ktokolwiek inny, kocha Cię bardziej niż ktokolwiek inny, będzie przy Tobie zawsze, bez względu na wszystko.

 Wyjątkowy, nie jest ten, kto daje Ci kwiaty, zachwyca urodą, obiecuje Ci wszystko.
Wyjątkowy jest ten, który zdołał zobaczyć potwory, które masz w środku i mimo to kocha.

 Nieraz miłość jest jak labirynt. Idziesz przez niego z tą ukochaną osobą, a wszystkie drogi wydają się świetliste, proste do przejścia. Razem zawsze znajdziecie właściwą drogę. Gdy ona zostawia Cię w pewnym momencie pojawia się ciemność. Idziesz sam i co chwilę napotykasz ściany przed sobą. Cofasz się, błądzisz, czujesz się zagubiony. Nagle ją spotykasz, uśmiecha się, promienieje lecz idzie z kimś innym a na Ciebie nawet nie spojrzy. Siadasz na ziemi i nie chcesz już iść dalej bez niej. Musi minąć wiele czasu żeby się podnieść i ruszyć dalej chociaż wiesz że będzie ciężko.

 Łączyła nas siła, której nie potrafiłam opanować - nić, która związywała nasze dusze.