Miłość to przypadkowe rozmieszczenie atomów.

 Dzieciństwo pełne miłości pozwala przeżyć połowę życia w tym zimnym świecie.

 Dobry poeta pozostawia głód miłości.

 Czasem spotyka się kogoś nieziemsko pięknego. A potem z nim rozmawiasz i po pięciu minutach umierasz z nudów. Ale czasem spotykasz kogoś i myślisz sobie: ''Może być.'' A potem go poznajesz. I jego twarz staje się nim. Jego osobowość jest na niej wypisana. I staje się czymś tak pięknym.

 Każdy mężczyzna, każda kobieta
ma słabość do jednej osoby na całym
świecie. Gdyby ona zadzwoniła i
powiedziała: “Przyjedź do mnie, chcę
być z tobą” zerwałbym się z końca świata,
aby to zrobić. Aby z nią być.

 Jeśli ktoś poznał miłość, to zawsze można do niego przyjść.

 Wsłuchując się z miłością w drugiego człowieka, sami zaczynamy przemawiać.

 Jedyną różnicą między kaprysem a wieczną miłością jest to,iż kaprys trwa trochę dłużej.

 Jest coś świętego w człowieku, który nie zostawia potomstwa, a przecież troszczy się o przyszłe pokolenia.

 Wielu ludzi umiera z braku chleba lecz jeszcze więcej z braku miłości.

 To źle, że miłość, choć
ślepa i głucha, Idzie, gdzie zechce i czego chce słucha.