Nadzieja jest snem śniącego. Sen uczynić rzeczywistością największym szczęściem. Wszystko w życiu się odmienia, kiedy przestaje się bać. Ponad wszystko, kiedy nie ma się strachu, to jest człowiek prawdziwie wolny.
Pozwolił sobie na nadzieję, najkosztowniejszy z luksusów.
Nadzieja to taki promień słońca, który mimo nocy, mimo mroku zawsze jest w stanie przebić się przez chmury i dodać nam sił. To siła, która pozwala nam przetrwać najtrudniejsze chwile w naszym życiu.
Pomimo wszelkich naszych różnic, potrzebujemy wszyscy tego samego: nadziei na lepszą przyszłość. Nadzieja jest kluczem do naszego przetrwania. Bez niej odchodzimy od życia, z niej czerpiemy siłę do walki. Nadzieja sprawia, że widzimy jasne strony ciemności.
Nadzieja umiera ostatnia, ale szkoda, że żyje tak cholernie długo. Ile można czekać, na coś co może nigdy się nie wydarzyć?
Nadzieja to deszczowy parasol nad naszymi głowami. Jest na tyle niewidzialna, że nie zakrywa gwiazd. Nadzieja, jak mówił Dante, jest nieograniczona.
Nadzieja jest jak łódź, która pływa po straszliwej niewiadomej, ale zawsze zmierza ku wyspie szczęścia. Nawet kiedy fala porywa ją na zewnątrz, wiatr zawsze z powrotem wiać będzie do brzegu.
Nadzieja to ten mały promyczek światła, który mimo ciemności zawsze zdoła się przebić, przypominając nam, że słońce nadal jest po drugiej stronie. Bez względu na to, jak daleka wydaje się droga, zawsze istnieje kolejny krok do przodu. To nie jest kwestia oczekiwania na lepsze jutro, ale wiedzenia, że lepsze jutro jest możliwe.
Nadzieja to cicha, uporna determinacja, która pozwala nam powiedzieć: jednak pójdę dalej, choćby to miało nic nie znaczyć.
Nadzieja jest jak słońce, które jak płonąca lampa narzuca swoje cienie za nas. Kiedy stajemy twarzą w twarz ze słońcem, cienie pada na wszystko, co nas mija.
