Bóg, czyli natura.

 Na wilka okrzyk, a niedźwiedź pszczoły drze.

 Cokolwiek nosisz w sile piersi, siej po polach, lasach, sadach. Kolosalne drzewa wielkością oszałamiają, ale piękno to ma korzenie w ziemi, nie w chmurach.

 Przytaczanie natury koi, leczy, uzdrawia. Nie znam skuteczniejszego sposobu odnalezienia spokoju serca, senności, równowagi myśli. Pogodna samotność wśród przyrody rozjaśnia umysł, odnawia ciało, budzi siły, obudza znowu człowieka do zdrowych i udanych działań emocjonalnych.

 W Narodzenie Panny Marii pogodnie, tak będzie cztery tygodnie.

 W dobrym roku lada ziemia żyzna.

 Jak komu z rana, to i do wieczora.

 Kwiecień suchy nie daje otuchy.

 Lisowi, choć już położony, jeszcze nie dowierzaj.

 Suchy marzec, mokry maj będzie żyto jako gaj.

 Każde drzewo, każdy fragment roślinności stanowi dla mnie otwartą księgę, w której czytam z zachwytem. Natura jest dla mnie niemym, ale jakże wymownym językiem, którym mówi do mnie Bóg.